Arequip, Arequip, Arequipaa
3 december 2017 - Arequipa, Peru
24 november - 26 november
Vrijdag 24 november was ons laatste dagje van de Spaanse les. Annelore en ik waren allebei echt super moe, en met ons vermoeide hoofd waren we perongeluk in de verkeerde combi gesprongen. Het was wel de juiste combi, alleen een verkeerde letter. De route de combi reed was daardoor heel anders. Omdat we op een gegeven moment echt geen idee meer hadden waar we waren toch maar google maps erbij gepakt om te kijken waar we eruit moesten, en toen zijn we na enige detour alsnog thuis gekomen.
Het weekend hadden we een tripje gepland naar Puno, naar het Titicacameer. Dit is een heel groot meer tegen de grens van Bolivia, wat op 3800 meter hoogte ligt!
Vrijdagavond gingen we, om 10 uur, met de nachtbus naar Puno. Het idee van zo'n bus is heel leuk, nadeel is dat slapen voor mij vrij lastig is en je komt ook nog eens op absurde tijden aan. In dit geval was dat 5 uur 's ochtends. We gingen naar Puno met Annelore, Michael, Liz en Catherine. Michael is een Australiër, Liz een Nieuw Zeelander en Catherine is Canadees. Toen we in Puno aankwamen voelden we ons eerst een klein beetje verdwaald. Wat ga je doen als je om 5 uur 's ochtends aankomt?! Na een paar minuten kwam iemand naar ons toe die ons naar de boot zou brengen, maar dat was pas om 7 uur. Wachten dus. We gingen eerst wat ontbijten, daarna kwam Michael met het geniale idee om 'the hat game' te spelen. Het is erg simpel: iedereen schrijft op een briefje 4 verschillende bekende personen, vervolgens stop je die in een hoed. Daarna speel je in teams. De eerste ronde bestaat uit het omschrijven van die persoon. Bij de tweede ronde mag je alleen 1 woord gebruiken om de persoon te beschrijven. De laatste ronde mag je niet praten en dus alleen uitbeelden. Dit gaf echt hilarische resultaten, waar ook de eigenaars uit de winkels om ons heen erg om hebben kunnen lachen. Bovendien merk je dat dit best lastig kan zijn door cultuurverschillen, want toen ik probeerde Pino te omschrijven aan Michael als 'that big bird from Sesamestreet' zei hij 'it is called big bird'. Dat schiet dus niet helemaal op. Zelfde geldt voor Tintin, die ik alleen ken als Kuifje.
Op deze manier vloog de tijd echt voorbij. Om 7 uur werden we naar een busje gebracht, vanaf waar we met de boot gingen, samen met een gids. We gingen eerst langs de Urus eilanden. Dit zijn drijvende eilanden gemaakt van riet. Het maken van zo'n eiland duurt ongeveer 1 jaar, en daarna blijft hij zo'n 30-35 jaar drijven. Het was heel bijzonder om te zien, maar wel enorm toeristisch. Dat vind ik bij zulke dingen toch wel jammer. De bewoners van de eilanden zijn niet oprecht, en de kindjes worden er ook in meegesleept (lees: ga een liedje zingen en dan geld ophalen). Na zeer cheesy mijn paspoort gestempeld te hebben, gingen we varen naar een groot eiland, Taquile. Doordat het meer zo inmens is, hebben we daar nog best even over gedaan, maar omdat iedereen zo moe was, was dat niet erg om lekker even te dommelen. Op het eiland gingen we lunchen. De lunch was echter bij een familie boven, waardoor we het hele eiland over hebben gelopen. Dit was heel erg mooi, maar wel intens. De top van het eiland lag namelijk op 4200 meter hoogte. Ik was nog niet helemaal gewend aan de hoogte in Arequipa, dus dit was vrij pittig. Vervolgens gingen we lunchen bij een familie thuis. Daarna ging een echtpaar een huwelijksdans laten zien, en natuurlijk moesten er mensen uit het publiek mee doen. Conclusie: ik heb gezellig rondjes gehuppeld. Na de lunch gingen we de andere kant van het eiland over. We zijn op het plaza de armas van het eiland geweest, wat leuk om te zien was. Vervolgens gingen we verder naar beneden en hebben we nog even pootje gebaad in het meer, wat heel lekker was. Hoewel mijn telefoon aangaf dat het maar 17 graden was, voelde het toch een stuk warmer. In Nederland zou ik met 17 graden niet zomaar in een korte broek rondlopen. Na het pootjebaden ben ik terug de boot in geaard, want we hadden geen handdoek of iets mee. (Uitleg: ik hou niet echt van op blote voeten lopen. Annelore is hier groots fan van. Daarom had ze me ooit getagd in een facebookpost over aarden, het met je blote voeten op de grond staan als je stress hebt, zodat je negatieve energie in de aarde verdwijnt.. nou goed, hier hebben we dat earthing genoemd).
Daarna zijn we terug gevaren naar Puno. Rond 4 uur waren we in Puno, en onze bus zou om 10 uur vertrekken naar Arequipa. Een beetje verdwaald rondlopend bedacht Liz dat we wel naar een museum konden gaan. We zijn naar een museum gegaan wat op 4 stond van bezienswaardigheden in tripadvisor. Het was een museum vernoemd naar een schilder, maar er hing eigenlijk maar 1 schilderij van hem. Na een klein uur daar rondhangen, vonden we het wel weer mooi geweest. Vervolgens hebben we nog wat rondgehangen in souvenirwinkeltjes, om op het gegeven moment een restaurant op te zoeken. Het leuke is dat uit eten gaan in Peru zeer goedkoop is. We zijn naar een behoorlijk luxe restaurant geweest, met typische Peruaanse keuken, en hebben daar heerlijk een paar uur doorgebracht. We hadden namelijk nog best wat tijd te vullen. Hef lastige altijd als je een tijdslimiet hebt dat je niet echt iets kan gaan doen. We zijn daarom nog een tijdje 'black stories' gaan spelen, dit zijn een soort raadseltjes die de rest moet raden. Al met al erg vermakelijk.
Redelijk bijtijds zijn we weer naar de bus gegaan. De bussen hier zijn ook wel vermakelijk. Waar je normaal een aeropuerto hebt, hebben ze hier voor bussen een terrapuerto. Dit is een grote hal waar allerlei busmaatschappijen hun bussen aanbieden (en dat zijn er veel!!). Aanbieden gaat eigenlijk net zoals op de markt. Je roept om wat je hebt, dus het schalt overal met 'Arequip, Arequip, Arequip, Arequipaaaa'. Het is een ervaring...
Na even wachten gingen we met de nachtbus weer naar huis. Helaas kregen we dit keer geen fleecedekentje en was het heeeel koud in de bus, dus heb ik maar matig geslapen. Gelukkig kwamen we om 4 uur 's nachts aan in Arequipa, dus konden we daarna nog even lekker horizontaal ons bed in duiken.
De volgende ochtend waren er heel veel nieuwe mensen! In het totaal zijn er 11 nieuwe mensen in het huis erbij gekomen. Dit was nogal wat, omdat we de week ervoor juist met zo'n klein clubje waren. Zondag hebben we vooral lekker rustig aangedaan. Even brunchen in de stad, de chocolade maken workshop voor de dag erna regelen en wat winkeltjes kijken. Al met al een lekkere dag. 'S avonds hebben we met de hele groep weerwolven gespeeld. Michael en ik waren hier al dagen enthausiast over, want hij houdt net zoveel van spelletjes als ik. Weerwolven kan alleen als je een grote groep hebt. Bovendien was dit de perfecte manier om iedereen te leren kennen, ookal levert het soms wel wat trustissues op met mensen.
Al met al een gezellige boel in het huis, met een enorme hoeveelheid Australiërs. Op 1 na zijn alle nieuwe mensen uit Australië. Ik leer dus momenteel ook erg veel slang. Christmas present is bijvoorbeeld een Chrissyprezzy. Just so you know...
De volgende keer komen meer updates over het ziekenhuis en de trip naar de colca Canyon!
Vrijdag 24 november was ons laatste dagje van de Spaanse les. Annelore en ik waren allebei echt super moe, en met ons vermoeide hoofd waren we perongeluk in de verkeerde combi gesprongen. Het was wel de juiste combi, alleen een verkeerde letter. De route de combi reed was daardoor heel anders. Omdat we op een gegeven moment echt geen idee meer hadden waar we waren toch maar google maps erbij gepakt om te kijken waar we eruit moesten, en toen zijn we na enige detour alsnog thuis gekomen.
Het weekend hadden we een tripje gepland naar Puno, naar het Titicacameer. Dit is een heel groot meer tegen de grens van Bolivia, wat op 3800 meter hoogte ligt!
Vrijdagavond gingen we, om 10 uur, met de nachtbus naar Puno. Het idee van zo'n bus is heel leuk, nadeel is dat slapen voor mij vrij lastig is en je komt ook nog eens op absurde tijden aan. In dit geval was dat 5 uur 's ochtends. We gingen naar Puno met Annelore, Michael, Liz en Catherine. Michael is een Australiër, Liz een Nieuw Zeelander en Catherine is Canadees. Toen we in Puno aankwamen voelden we ons eerst een klein beetje verdwaald. Wat ga je doen als je om 5 uur 's ochtends aankomt?! Na een paar minuten kwam iemand naar ons toe die ons naar de boot zou brengen, maar dat was pas om 7 uur. Wachten dus. We gingen eerst wat ontbijten, daarna kwam Michael met het geniale idee om 'the hat game' te spelen. Het is erg simpel: iedereen schrijft op een briefje 4 verschillende bekende personen, vervolgens stop je die in een hoed. Daarna speel je in teams. De eerste ronde bestaat uit het omschrijven van die persoon. Bij de tweede ronde mag je alleen 1 woord gebruiken om de persoon te beschrijven. De laatste ronde mag je niet praten en dus alleen uitbeelden. Dit gaf echt hilarische resultaten, waar ook de eigenaars uit de winkels om ons heen erg om hebben kunnen lachen. Bovendien merk je dat dit best lastig kan zijn door cultuurverschillen, want toen ik probeerde Pino te omschrijven aan Michael als 'that big bird from Sesamestreet' zei hij 'it is called big bird'. Dat schiet dus niet helemaal op. Zelfde geldt voor Tintin, die ik alleen ken als Kuifje.
Op deze manier vloog de tijd echt voorbij. Om 7 uur werden we naar een busje gebracht, vanaf waar we met de boot gingen, samen met een gids. We gingen eerst langs de Urus eilanden. Dit zijn drijvende eilanden gemaakt van riet. Het maken van zo'n eiland duurt ongeveer 1 jaar, en daarna blijft hij zo'n 30-35 jaar drijven. Het was heel bijzonder om te zien, maar wel enorm toeristisch. Dat vind ik bij zulke dingen toch wel jammer. De bewoners van de eilanden zijn niet oprecht, en de kindjes worden er ook in meegesleept (lees: ga een liedje zingen en dan geld ophalen). Na zeer cheesy mijn paspoort gestempeld te hebben, gingen we varen naar een groot eiland, Taquile. Doordat het meer zo inmens is, hebben we daar nog best even over gedaan, maar omdat iedereen zo moe was, was dat niet erg om lekker even te dommelen. Op het eiland gingen we lunchen. De lunch was echter bij een familie boven, waardoor we het hele eiland over hebben gelopen. Dit was heel erg mooi, maar wel intens. De top van het eiland lag namelijk op 4200 meter hoogte. Ik was nog niet helemaal gewend aan de hoogte in Arequipa, dus dit was vrij pittig. Vervolgens gingen we lunchen bij een familie thuis. Daarna ging een echtpaar een huwelijksdans laten zien, en natuurlijk moesten er mensen uit het publiek mee doen. Conclusie: ik heb gezellig rondjes gehuppeld. Na de lunch gingen we de andere kant van het eiland over. We zijn op het plaza de armas van het eiland geweest, wat leuk om te zien was. Vervolgens gingen we verder naar beneden en hebben we nog even pootje gebaad in het meer, wat heel lekker was. Hoewel mijn telefoon aangaf dat het maar 17 graden was, voelde het toch een stuk warmer. In Nederland zou ik met 17 graden niet zomaar in een korte broek rondlopen. Na het pootjebaden ben ik terug de boot in geaard, want we hadden geen handdoek of iets mee. (Uitleg: ik hou niet echt van op blote voeten lopen. Annelore is hier groots fan van. Daarom had ze me ooit getagd in een facebookpost over aarden, het met je blote voeten op de grond staan als je stress hebt, zodat je negatieve energie in de aarde verdwijnt.. nou goed, hier hebben we dat earthing genoemd).
Daarna zijn we terug gevaren naar Puno. Rond 4 uur waren we in Puno, en onze bus zou om 10 uur vertrekken naar Arequipa. Een beetje verdwaald rondlopend bedacht Liz dat we wel naar een museum konden gaan. We zijn naar een museum gegaan wat op 4 stond van bezienswaardigheden in tripadvisor. Het was een museum vernoemd naar een schilder, maar er hing eigenlijk maar 1 schilderij van hem. Na een klein uur daar rondhangen, vonden we het wel weer mooi geweest. Vervolgens hebben we nog wat rondgehangen in souvenirwinkeltjes, om op het gegeven moment een restaurant op te zoeken. Het leuke is dat uit eten gaan in Peru zeer goedkoop is. We zijn naar een behoorlijk luxe restaurant geweest, met typische Peruaanse keuken, en hebben daar heerlijk een paar uur doorgebracht. We hadden namelijk nog best wat tijd te vullen. Hef lastige altijd als je een tijdslimiet hebt dat je niet echt iets kan gaan doen. We zijn daarom nog een tijdje 'black stories' gaan spelen, dit zijn een soort raadseltjes die de rest moet raden. Al met al erg vermakelijk.
Redelijk bijtijds zijn we weer naar de bus gegaan. De bussen hier zijn ook wel vermakelijk. Waar je normaal een aeropuerto hebt, hebben ze hier voor bussen een terrapuerto. Dit is een grote hal waar allerlei busmaatschappijen hun bussen aanbieden (en dat zijn er veel!!). Aanbieden gaat eigenlijk net zoals op de markt. Je roept om wat je hebt, dus het schalt overal met 'Arequip, Arequip, Arequip, Arequipaaaa'. Het is een ervaring...
Na even wachten gingen we met de nachtbus weer naar huis. Helaas kregen we dit keer geen fleecedekentje en was het heeeel koud in de bus, dus heb ik maar matig geslapen. Gelukkig kwamen we om 4 uur 's nachts aan in Arequipa, dus konden we daarna nog even lekker horizontaal ons bed in duiken.
De volgende ochtend waren er heel veel nieuwe mensen! In het totaal zijn er 11 nieuwe mensen in het huis erbij gekomen. Dit was nogal wat, omdat we de week ervoor juist met zo'n klein clubje waren. Zondag hebben we vooral lekker rustig aangedaan. Even brunchen in de stad, de chocolade maken workshop voor de dag erna regelen en wat winkeltjes kijken. Al met al een lekkere dag. 'S avonds hebben we met de hele groep weerwolven gespeeld. Michael en ik waren hier al dagen enthausiast over, want hij houdt net zoveel van spelletjes als ik. Weerwolven kan alleen als je een grote groep hebt. Bovendien was dit de perfecte manier om iedereen te leren kennen, ookal levert het soms wel wat trustissues op met mensen.
Al met al een gezellige boel in het huis, met een enorme hoeveelheid Australiërs. Op 1 na zijn alle nieuwe mensen uit Australië. Ik leer dus momenteel ook erg veel slang. Christmas present is bijvoorbeeld een Chrissyprezzy. Just so you know...
De volgende keer komen meer updates over het ziekenhuis en de trip naar de colca Canyon!