Lieve mensen in Santiago
18 november 2017 - Providencia, Chili
Van te voren zat ik te twijfelen of ik ook wat verhalen van de reis bij wil houden, of dat ik vooral wat met mijn polarsteps wil doen. De eerste 24 uur in Santiago hebben we nu bijna gehad, en we hebben al zo veel leuke momenten gehad die ik eigenlijk niet wil vergeten, dat het me toch leuk lijkt die op te schrijven. Het gaat alleen niet zo snel, want ik typ op mijn telefoon.
De vlucht die we hadden ging prima, helaas had ik nauwelijks kunnen slapen, geen idee waarom want ik was eigenlijk super moe. Ze hadden echt iets cools in het vliegtuig: sticks met verse melk. Bij het 'avondeten' (om half 1 snachts) zat zo'n stick, en Ann en ik dachten jeej een lekker bekertje melk. Helaas kwam er echt maar 1 slok melk uit. Nadat ze na het eten rond gingen met thee en koffie, begrepen we eindelijk waar die stick voor was. Ze hebben hier geen koffiemelk, maar theemelk. Gekke Britten. Naast mij zat een heel aardig meisje die hier uit de buurt kwam, en na een jaar studeren in Londen weer naar huis ging. We hadden haar nog wait tips gevraagd over wat leuk om te doen is in Santiago en hoe we het beste naar ons hostel konden gaan. Taxi was toch het makkelijkst, maar we moesten daar écht niet meer dan 20000 voor betalen (rekenen met Chileense pesos is echt raar).
Eenmaal uit het vliegtuig door naar de douane, waar een heel lange rij stond en we een uur hebben staan wachten. Na het ophalen van onze tassen moesten we langs de agricultrische (oid) douane, of we geen zaden of koeien of wat dan ook mee hadden. Er liepen hier zelfs een aantal honden langs terwijl je in de rij stond, wat Ann en ik toch wel apart vonden.
Daarna moest je je tassen op een lopende band leggen, en gingen ze nog door een soort scan heen. Daar stonden een aantal vrolijke mannen die, nadat ik hola had gezegd, vroegen of we Spaans konden. Ja wel een beetje. Nou Annelore's tas zat onderin iets volgens de scan, dus die moest even uitgegraven worden. Ondertussen was het gezellig kletsen 'ohh zijn jullie zussen?'. Wat bleek, de pepernoten die we mee hadden, sloegen aan op de scan. Ze keken echt van wat is dit? Dus ik legde uit dat t heel lekker Nederlands snoepgoed was. Nou dat mochten we wel houden. Dus yay, we hebben nog pepernoten!
Vervolgens de zoektocht naar een taxi. Overal rennen de mensen naar je toe om hun mooiste taxi aan te bieden, maar dat vonden wij maar niets. Eenmaal buiten waren er weer 4 mensen die op ons afrenden, maar Ann spotte een man die gewoon braaf en rustig naast zijn taxi stond te wachten. Dat vonden we prettiger, dus zodra we interesse toonde, kwam ie op ons toegesneld. Waar willen jullie heen? Providencia? Dat kost 22000. We hadden even kleine twijfel, want het meisje uit het vliegtuig had gezegd dat het maar 20000 moest kosten. Dus wij zeggen oh eh 20000? Oke prima doen we dat zei de man. Dus ineens realiseerden we hoe makkelijk dat kan gaan.
De taxichauffeur was een niet zo spraakzame man (die overigens invoegskills had waar we nog wat van kunnen leren, het verkeer is hier vast niet zoals in India maar echt wel een geval apart), maar we zaten 45 minuten met hem in de auto dus we dachten laten we een gesprekje aanknopen. Hij werd steeds sympathieker. Ik zit nog in mijn verkoudheidsfase en als ik moet niezen dan heb ik echt monsterlijke niesbuien (lees: 5 keer achter elkaar). En ik heb nu het Spaanse woord voor niezen geleerd (en weer vergeten, want her was een ingewikkeld woord).
Toen we bij de straat van het hostel waren aangekomen, bleek dat het eenrichtingsverkeer was. Ik zei ach joh, we kunnen ook wel even lopen hoor, want het was echt nog maar 200 meter. Maar hij zou zich echt schuldig voelen als hij dat zou doen, dus hopatee, achteruit de straat in rijden en ons voor de deur afzetten haha!
Zo hadden we onze eerste Spaanse gesprekjes al kunnen voeren.
Het hostel zit in een super leuke, rustige (want Santiago centrum is ver van rustig) buurt, met leuke eetplekjes en mooie straatjes. Er is zelfs een zwembadje waar we vanmiddag waarschijnlijk wel even lekker bij gaan relaxen. Gisteren hebben we lekker een rondje door de stad gelopen (met blaren, de Birckenstocks zijn nog even wennen), en zijn we in een super mooi parkje geweest, waar je uitzicht had over de stad. Vandaag gaan we naar een ander park lopen, wat nog een stuk hoger ligt, waar het uitzicht ook heel mooi schijnt te zijn.
Een absurd fenomeen in die parkjes is trouwens dat het vól ligt met in mekaar gestrengelde hoopjes mens. Echt bizar veel stelletjes die zeer intiem met mekaar zijn. Eigenlijk kwamen Ann en ik tot de conclusie dat Nederlanders maar heel preuts zijn.
Verder de eerste indruk van Santiago: zeer groot, in het algemeen best wel lelijk, maar wel super indrukwekkend. De stad ligt in een soort dal dus eromheen zijn bergen/heuvels, dus dat ziet er wel heel gaaf uit. Verder zijn er vooral heel veel flats en hoge lompe gebouwen, maar wel veel mooie parkjes en toch ook leuke wijken. De mensen die we gesproken hebben zijn eigenlijk allemaal heel vriendelijk, dus ik ben zo blij dat we toch gewoon wat Spaans kunnen spreken. Dat maakt t echt heel leuk!
De vlucht die we hadden ging prima, helaas had ik nauwelijks kunnen slapen, geen idee waarom want ik was eigenlijk super moe. Ze hadden echt iets cools in het vliegtuig: sticks met verse melk. Bij het 'avondeten' (om half 1 snachts) zat zo'n stick, en Ann en ik dachten jeej een lekker bekertje melk. Helaas kwam er echt maar 1 slok melk uit. Nadat ze na het eten rond gingen met thee en koffie, begrepen we eindelijk waar die stick voor was. Ze hebben hier geen koffiemelk, maar theemelk. Gekke Britten. Naast mij zat een heel aardig meisje die hier uit de buurt kwam, en na een jaar studeren in Londen weer naar huis ging. We hadden haar nog wait tips gevraagd over wat leuk om te doen is in Santiago en hoe we het beste naar ons hostel konden gaan. Taxi was toch het makkelijkst, maar we moesten daar écht niet meer dan 20000 voor betalen (rekenen met Chileense pesos is echt raar).
Eenmaal uit het vliegtuig door naar de douane, waar een heel lange rij stond en we een uur hebben staan wachten. Na het ophalen van onze tassen moesten we langs de agricultrische (oid) douane, of we geen zaden of koeien of wat dan ook mee hadden. Er liepen hier zelfs een aantal honden langs terwijl je in de rij stond, wat Ann en ik toch wel apart vonden.
Daarna moest je je tassen op een lopende band leggen, en gingen ze nog door een soort scan heen. Daar stonden een aantal vrolijke mannen die, nadat ik hola had gezegd, vroegen of we Spaans konden. Ja wel een beetje. Nou Annelore's tas zat onderin iets volgens de scan, dus die moest even uitgegraven worden. Ondertussen was het gezellig kletsen 'ohh zijn jullie zussen?'. Wat bleek, de pepernoten die we mee hadden, sloegen aan op de scan. Ze keken echt van wat is dit? Dus ik legde uit dat t heel lekker Nederlands snoepgoed was. Nou dat mochten we wel houden. Dus yay, we hebben nog pepernoten!
Vervolgens de zoektocht naar een taxi. Overal rennen de mensen naar je toe om hun mooiste taxi aan te bieden, maar dat vonden wij maar niets. Eenmaal buiten waren er weer 4 mensen die op ons afrenden, maar Ann spotte een man die gewoon braaf en rustig naast zijn taxi stond te wachten. Dat vonden we prettiger, dus zodra we interesse toonde, kwam ie op ons toegesneld. Waar willen jullie heen? Providencia? Dat kost 22000. We hadden even kleine twijfel, want het meisje uit het vliegtuig had gezegd dat het maar 20000 moest kosten. Dus wij zeggen oh eh 20000? Oke prima doen we dat zei de man. Dus ineens realiseerden we hoe makkelijk dat kan gaan.
De taxichauffeur was een niet zo spraakzame man (die overigens invoegskills had waar we nog wat van kunnen leren, het verkeer is hier vast niet zoals in India maar echt wel een geval apart), maar we zaten 45 minuten met hem in de auto dus we dachten laten we een gesprekje aanknopen. Hij werd steeds sympathieker. Ik zit nog in mijn verkoudheidsfase en als ik moet niezen dan heb ik echt monsterlijke niesbuien (lees: 5 keer achter elkaar). En ik heb nu het Spaanse woord voor niezen geleerd (en weer vergeten, want her was een ingewikkeld woord).
Toen we bij de straat van het hostel waren aangekomen, bleek dat het eenrichtingsverkeer was. Ik zei ach joh, we kunnen ook wel even lopen hoor, want het was echt nog maar 200 meter. Maar hij zou zich echt schuldig voelen als hij dat zou doen, dus hopatee, achteruit de straat in rijden en ons voor de deur afzetten haha!
Zo hadden we onze eerste Spaanse gesprekjes al kunnen voeren.
Het hostel zit in een super leuke, rustige (want Santiago centrum is ver van rustig) buurt, met leuke eetplekjes en mooie straatjes. Er is zelfs een zwembadje waar we vanmiddag waarschijnlijk wel even lekker bij gaan relaxen. Gisteren hebben we lekker een rondje door de stad gelopen (met blaren, de Birckenstocks zijn nog even wennen), en zijn we in een super mooi parkje geweest, waar je uitzicht had over de stad. Vandaag gaan we naar een ander park lopen, wat nog een stuk hoger ligt, waar het uitzicht ook heel mooi schijnt te zijn.
Een absurd fenomeen in die parkjes is trouwens dat het vól ligt met in mekaar gestrengelde hoopjes mens. Echt bizar veel stelletjes die zeer intiem met mekaar zijn. Eigenlijk kwamen Ann en ik tot de conclusie dat Nederlanders maar heel preuts zijn.
Verder de eerste indruk van Santiago: zeer groot, in het algemeen best wel lelijk, maar wel super indrukwekkend. De stad ligt in een soort dal dus eromheen zijn bergen/heuvels, dus dat ziet er wel heel gaaf uit. Verder zijn er vooral heel veel flats en hoge lompe gebouwen, maar wel veel mooie parkjes en toch ook leuke wijken. De mensen die we gesproken hebben zijn eigenlijk allemaal heel vriendelijk, dus ik ben zo blij dat we toch gewoon wat Spaans kunnen spreken. Dat maakt t echt heel leuk!